Helium ballon

.
Voor mijn 60e verjaardag kreeg ik van mijn schoonzusje- en zwager in Canada een helium ballon, per post,  met een foto van haar bloemen. Ik ben dol op helium ballonnen. Ze zweven door m'n huis als ze lichter worden, ze reageren contra in de auto. Deze ballon hing steeds naast de eettafel in de keuken, het touwtje rond een boek geslagen,  als een soort bewegend gezelschap.
Na een aantal dagen bedacht ik dat het ook een aardig object was voor Ceres.
Fotograferen en hondje "trainen" gaat eigenlijk niet samen. Het nemen van een foto voelt als het indrukken van een clicker. Dus mijn motoriek voelt een click, maar Ceres hoort niets. Dus het belonen gaat op stem en is zelden goed getimed. Gelukkig is Ceres een 5 jaar getrainde hond, ze kan wat hebben en wil wel het een en ander proberen. Ze houdt niet van hete luchtballonnen boven haar tuin.

Hieronder 19 foto's met hier en daar commentaar.

In het begin is het spannend,  paperclips en wasknijper verzwaren het kaartje,
 Ceres houdt afstand en rekt zich uit. 

Lage staart: ook spanning. Ik heb nu het touwtje van het kaartje ingekort,
zodat de ballon op haar hoogte zweeft.

Hier gebruikt ze haar neus.

Quirien, wat nu?

Loop eens rond de ballon!

Ze duwt er efficiënt tegenaan , , , 

en deinst achteruit omdat de ballon beweegt.

Even pauze bij de waterbak.

Nieuwe uitdaging, kan ze de ballon mee trekken?

Ja! ze durft het!

Einde van de sessie met de ballon, ik zat boordevol met ideeën voor de volgende dag. 

De ballon werd geparkeerd op de bank in de keuken. Ik doe nog wat huishoudelijk klusjes, loop wat in en uit en vertrek naar m'n schuurtje. Na een uurtje kom ik in de keuken: geen ballon. OK, het is warm, de helium is uitgezet, ballon gestegen: in de gang misschien?

We hebben overal gezocht; nergens gevonden.

Hypothese: de ballon is opgewarmd en opgestegen en met een luchtstroom meegezogen naar buiten!

Weg alle leuke ideeën om met hond en ballon te proberen. Wel een leuke ochtend gehad.