ontbijtje

Donderdagochtend; ik ga met een kopje thee en mobiel op Ceres’ krukje zitten. Terwijl ik SMS maakt Ceres een buiging. “Yep!” want ik wil graag de buiging “vangen”. Ik sta op om een beloning te halen. Daarna zet ik haar ontbijt, zonder dat ze het ziet achter op het aanrecht en ga verder met mijn SMS. Weer een buiging, “Yep”, beloning (2 brokjes van het ontbijt). Dit herhaalt zich nog een keer en dan verzint Ceres dat er misschien een andere manier is om aan haar ontbijt te komen. Ze tovert een heel circus te voorschijn, ze loopt op twee achterpoten achteruit. Ik negeer het allemaal en begin een sinaasappel te schillen.

Dan gaat ze bij mij zitten, liggen, plat. Jammer, ik wil graag die buiging weer willen zien. Ik probeer nog of ze na het spontaan liggen weer kan gaan staan, dat blijkt alleen te lukken via zit. Van sta naar buig vertoont ze niet dus ik stop en vraag haar down te liggen en beloon met een stukje sinaasappel. Daarna vallen we in ons ritueel, we delen de sinaasappel, zij krijgt af en toe een stukje als ze niet naar mij kijkt. Dat voorkomt het staar-gedrag wat veel mensen “bedelen” noemen.

Ik ga aan tafel ontbijten en heb genoeg van het show-gedrag en vraag haar in de mand te gaan. Ze heeft er twee, in de keuken, een echte mand en het krukje. Ze kiest het krukje. A HA, op die manier is ze dichter bij dat gele doosje met ontbijt op het aanrecht. Vervolgens vergeet ze haar zelfbeheersing, richt zich op het gele doosje (net zichtbaar boven de vaatwasser) ik giechel en besluit om het te filmen:

Na een poosje dooft haar ambitie om het ontbijt af te dwingen en gaat ze in de mand liggen. Als ik de camera op haar richt gaat ze het toch nog even proberen: zit, zit met 2 voorpoten in de lucht, een buiging (die ik deze keer negeer), half uit de mand, en dan toch weer liggen.

Dan nog enkele observaties.

Er was een dag waarbij Ceres zich uitbundig vermaakte met veel andere honden in het bosje bij de Grift (beek). Een uurtje later wandelden we naar de bus, waarbij ze direct de leiding nam! In de trein was ze permanent druk bezig met snuffelen, likken, onder de bank op zoek naar kauwgom. Na het uitstappen schoot ze alle kanten op, alsof zij zou weten waar we naar toe gaan. En daarna was ze bij mijn schoonouders het toppunt van onrust.

De volgende dag was ik er nog ontstemd over en had geen puf om een oefening te bedenken. Tot ik verzon dat het "langdurig down" geoefend moest worden. Ik legde Ceres midden in de keuken down en begon de keuken op te ruimen, trok een jas aan, ging naar buiten, jas uit, naar de kelder, in de gang en ging ook saai abrikozen snijden aan de keukentafel. Ik hoorde haar "verliggen" maar negeerde dit.

Of dit nu van invloed was of niet, in de recreantenklas presteerde ze geweldig. Ingewikkelde oefeningen voerde ze prachtig uit. Meervoudig apporteren, super. Ergens huppelde ik tevreden terug naar de rugzak, opeens voel ik spanning op de lijn, Ceres was gestopt om het apport, dat uit mijn zak was gevallen, op te rapen. Ze deed niet onder voor een hulphond van een dove.

Soms is ze te snel. Ik leg een plank op de grond om haar daarover te laten lopen. Nog voor de plank ligt gaat ze al en zitten mijn vingers pijnlijk klem tussen de grond en de plank. Na een time-out heb ik voorzichtig geoefend om de plank als wip te laten functioneren.

Vandaag wandelden we met meerdere Schipperkes op Bussloo. Haar moeder en grootmoeder waren er ook, mooie degelijke hondjes. Ceres werd direct bij het begroeten tot de orde geroepen. Gedurende de wandeling ontwikkelde zich een soort wetmatigheid. Als een hondje opviel was het Ceres: het verste bij ons vandaan, het langste bij een vuilnisbak, het langste bij een visserstent, als laatste terug van het rollen in een kreng, als eerste in het water. Na anderhalf uur had ze eigenlijk geen oog meer voor mij. Uiteindelijk heb ik haar het laatste stuk aangelijnd meegenomen. En stinken!