De foto's hieronder zijn in maart genomen. Ik volgde dit jaar een cursus boetseren en kreeg de opdracht een sluitsteen te maken. Daarin verwerk je iets persoonlijks, mijn hondenliefde!
Ceres, mijn model, op de tuintafel, onderzoekt of ze eraf zal springen.
En dan ziet ze de duif en staat prachtig stil, niet geheel de tentoonstellings stand, maar het is goed genoeg.
Die foto monteerde met de gespiegelde foto en ging met klei aan de slag:
De reden om lang te wachten met publiceren is dat ik de tegel ook wil glazuren, dan komen de kleuren beter naar voren, maar de cursus eindigde, nu moet ik wachten tot september.
Ik heb erg hard gewerkt om de deurbel te devalueren. Er zit een touw aan zodat ik vanuit de gang kan rinkelen. Het frequent rinkelen dooft haar geschetter wel.
Als ik meer vrije tijd had zou ik een weblogje kunnen maken met de naam Ceres die ik af en toe tegen kom zoals hier op een verpakking:
Half juni waren we 2 dagen in het vakantiehuis in de Achterhoek. Dat erf is niet omheind, dus Ceres stond vaak aan de grondpen. Daar heeft ze geen bezwaar tegen. Een van de keren dat ze los was lette ik letterlijk 3 seconden niet op: weg! Roepen gaf geen resultaat, na een poosje ging ik zoeken in de tuinen van de buren. Ik kwam haar op het spoor, ze had nog geen tijd voor mij. Ik volgde haar tot ze achter een schuurtje klem liep. Tegen die tijd was ik enorm boos, teleurgesteld en verdrietig, greep haar in haar nekvel met 2 handen en droeg haar naar huis.
Haar voor me uit naar binnen jagen bleek onmogelijk, voor de verandering wilde ze volgen of wegkruipen onder de auto. Volgen dan maar. Moet ik nu altijd zo nijdig worden om haar in een volgende rol te dwingen? Nou ja, dit akkefietje is al weer lang geleden, er zijn genoeg goede momenten, het zijn helaas de vervelende zaken die in het hoofd blijven hangen. Samenscholende kraaien is een garantie voor iets lekkers, dus stormde Ceres laatst een straat over om dit even te verifiëren. Levensgevaarlijk natuurlijk.
Laatst noemde ik haar Soesie, de naam van mijn eerste hondje. Ceres begint haar plekje te vinden en in te nemen. We knuffelen wat vaker, dat heeft ze als pup nooit echt fijn gevonden, ze "ondergaat" het . Ach, ze vindt dit soort aandacht nu wel OK.
De wekelijkse dagen oefenen we nog altijd 2 keer per dag. Deze week stapten we op de bus. Ze neemt de energie van de gehaaste reiziger over. Daar moet ik rustig de tijd voor nemen, dan wordt ze weer stabiel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten