Ik las het boek "Het land van de dochters" door Namu, Yang Erche. Zij schrijft over haar jeugd als kind van een bergvolk in China, de Moso, tegen Tibet aan.
Moso is een interessant matriarchaal volk. Er is een verhaal dat in het begin van de tijd de goden de levende wezens een levensduur geven. De mens let niet goed op en krijgt 13 jaar. Dat probeert de mens te ruilen, en uiteindelijk is het de hond die daar in toestemt. Zo komt de mens aan 60 jaar. "Daarom krijgen honden bij ons op oudejaarsavond een geheel verzorgd mensenmaal, als herinnering aan het offer van de Hond".
Namu verlaat haar dorp Zuosuo en leert in de stad een WC kennen. "In Zuosuo hadden we geen wc’s. Maar hier in de stad kon je niet in het veld gaan zitten en er liepen geen honden en varkens rond die de boel achter je schoonmaakten."
Nu begrijp ik weer iets meer van honden gedrag dat wij vies vinden.
Ceres ligt te slapen in Utrecht, het kussen is te warm. Eigenlijk was de bedoeling van de foto om te laten zien wat een mooie plint het laminaat afwerkt.
Ik had gezegd dat het mijn kussen was, ik gaf haar het voordeel van de twijfel en liet haar alleen achter en dan is dit het gevolg.
Tja, het kussen was te verleidelijk.
Afgelopen weekend hoorde ik tijdens het tandenpoetsen wel iets in de gang maar ik was niet alert: Ceres was begonnen met knagen aan de ananas die klaarstond voor mijn zusje. Daarna zette ik de ananas op de kast en vergat ik hem mee te nemen.
Open monumenten dag bij Radio Kootwijk. Ceres geniet enorm van de vrijheid om hard te rennen. Ze gaat niet heel ver bij ons vandaan.
Ik las "Be the pack leader" van Ceasar Millan, the Dogwhisperer te zien op National Geografic.
Hij pleit ervoor dat de hond de mens volgt. Mijn idee, Ceres hoort niet voorbij mijn schouders te lopen. Ceres' idee was dat ze juist wel voorop wilde lopen. Dat gaf ernstige conflicten waarbij mijn vriendin Inge me te hulp schoot. Ze is wat strenger, ook wat harder, binnen 7 minuten had ze Ceres op de gewenste plek. Daarna kon ik het ook. De eerste paar keren wandelen zonder Inge moest ik nog hard werken, maar nu is het toch wel geregeld. Dit geeft een stuk meer plezier, want niets is zo vervelend als een hond die in de touwen hangt. Maar ook als ze niet trekt, als Ceres een voetlengte voor me loopt en ik sla linksaf dan struikel ik over haar.
Deze modder kwam niet in huis, maar mijn fietsmand was smerig, mijn oranje poloshirt zat onder de zwarte vegen, mijn handen stonken nog uren naar modder. Ik was bepaald niet blij met dit modderbad naast de HUP. Ik had ook niet moeten staan praten.....
Kleddernat na het bad en het gebruik van de tuinslang voerde ik buiten.
Op een ochtend rinkelde er een bel in mijn brein. Bob Bailey: "what takes you so long?". Dit slaat op het oefenen om een laatje dicht te duwen met de neus. Ik ben er voor gaan zitten, maakte een strak training plan en voerde het uit. Het likken en gebruik van een poot kon ik goed negeren en na een poosje lukte het ook zonder hulpmiddelen (stip op de la). Het geluid van de dichtvallende la fungeert nu als click. Zoiets geeft mij enorm veel voldoening.
Hier zijn we op Bussloo. Zij mag rennen en snuffelen, en ik wil graag dat ze af en toe een balletje apporteert. Op een nieuwe plaats begin ik met haar aan de lange lijn. Voor een Schipperke is 10 meter koord van de stoffenkraam op de markt prima. Een kleine musketonhaak eraan is prettig. Op de foto ligt de lange lijn nog zichtbaar. Na drie keer apporteren met steeds een grotere afstand kan het zonder lijn.
Na deze mooie dag buiten op Bussloo en op een botknagend in de tuin werd ze steeds slaperiger, lustelozer, at niet of slecht, ze had steeds haar ogen dicht, maar er waren geen briebels, dus geen ontsteking, verhoging, 38,9. Een etmaal een slome hond met een hangende staart. De temperatuur zakte naar 38,7 en ze at weer wat. In een tweede gesprek met de assistent van de dierenarts kwamen we tot de conclusie dat ze geen consult nodig had, waarschijnlijk wordt ze loops.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten