De camera heeft nieuwe batterijen, Martha maakt 70 foto's. Ceres rent hier om ons heen. Ze daagt Dobby uit op een mij bekende manier. Thuis stap ik bijvoorbeeld 10 seconden naar buiten om te constateren dat het nog steeds regent, als ik dan weer de gang instap: dezelfde "aanvalletjes" tegen mijn benen en kabaal, gegrom dus. Totaal anders dan de vorige honden.
Ceres zit op mijn verzoek, maar de honden die ons naderen trekken haar aandacht.
Niet handig, maar Ceres is een liefhebber van plassen.
En hier lach ik heel hard omdat de poging haar door de plas naar de camera te laten rennen totaal mislukt. Over het land kan ze sneller naar Martha rennen. "Prrrr puppy!" werkt nog steeds.
Nog een water foto, we liepen toch echt over de hei voor 95% van de tijd. Bij plassen staat ze ten minste nog eens stil.
Nu nog even mijn hart luchten. Er zijn nog steeds momenten waarop we elkaar totaal geen plezier doen. Ze kan hardnekkig voorbij mijn schouderlijn willen lopen. En ze kan hardnekkig een "zit" weigeren voor ik haar zou willen aflijnen. Van de week gunde ik haar nog wat beweging en koos voor een apport spelletje: ze ging liever op de bal knagen. Deze laatste teleurstelling maakte ze 10 minuten later goed door binnen wel het blok te apporteren. Vrij vlot daarna apporteerde ze ook het busje en daarna toch de bal. Vandaag apporteerde ze de bal, met wat haperingen, in de tuin ook. Het er achteraan rennen is geen probleem. Het lukte mij om op tijd te stoppen (kwestie van weinig beloningen mee nemen). Een zelfbelonend gedrag is apporteren zeker niet.
Hoewel ze in de fietsmand nogal wiebelt tel ik mijn zegeningen met een hond die achterop mee kan. Ik liep op de geluidswal en realiseerde me opeens dat ik de bestelde suikermais moest ophalen. Na de wandeling kon ik met haar een ommetje rijden en de mais kopen. Een hond naast de fiets had ik eerst naar huis moeten brengen en dan de mais halen. Of de mais halen met hond maar geen geluidswal wandeling. Enfin, zo had ik me dat voorgesteld voor ik aan Ceres begon, het is fijn dat dit dan ook werkelijkheid wordt.
We liepen langs een opgewonden buurhondje, Ceres gaf een harde kef en het hondje schoot weg. Ik weet niet helemaal zeker of ik hier blij mee moet zijn. Paulus constateerde dat ze zich, van de andere 2 buurhondjes die heel hard kunnen keffen, weinig aantrekt. Dat is wel erg prettig, ik was altijd op mijn hoede bij dat huis en dat is eigenlijk de verkeerde uitstraling. Dus daar kan ik nu mee stoppen.
We zijn per trein naar Utrecht gereisd. Deze rit was te kort om rustig in slaap te vallen. Wat misschien tegenwerkte was dat ik in gesprek was met Atie die ik op zoek naar een plekje tegenkwam. In Utrecht begint het zo vertrouwd te raken dat ze in huis ook rustig gaat slapen. Buitenshuis had ik een pleintje gevonden waar ik wat oefeningen en spelletjes deed. Dat werd helaas verstoord door een brommer met 2 personen die stopte in mijn zone. Hij had een soort tas om zijn nek hangen met een blaffende Chihuahua er in, zij zat achterop en had 3 Chihuahua's in een tas en onder de arm. Het duurde erg lang voor ze verdwenen richting de winkels. Twee dagen later waren we nogmaals in Utrecht, deze keer probeerde ik met Ceres te spelen in een "voetbalkooi". Daarin kon ze los en had ik alle vrijheid. Maar helaas, ze kon de aandacht er niet bij houden. Een dame die telefonerend langs liep was veel interessanter. Zo ook de dame die achter een rollator liep. Tja, en dan ben ik uitgerangeerd, ze moet eerst nog veel meer meemaken.
Vorige week liep ik erg te twijfelen of ik er goed aan deed NIET naar een jonge hondenklas te gaan. Ceres bemoeit zich zo vaak met andere, aangelijnde honden. Ik had een paar slechte ontmoetingen achter de rug toen ik mijn buurvrouw met haar 2 Labradors tegenkwam. We stonden te praten, Ceres kalmeerde aardig snel, we liepen samen op, dat was iets lastiger, mijn buurvrouw had alle tijd, het verliep steeds beter, mijn dag kon niet meer stuk. Later liep er Hartzer Fuchs op 3 meter langs ons, daarbij gedroeg ze zich ook rustig. Kortom het hangt er vanaf of de honden die we tegenkomen haar negeren of niet. Morgen gaan we weer oefenen met de Labradors, deze keer op een rustig pleintje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten