Graag had ik haar gefotografeerd terwijl ze over het ijs van het vijvertje in de achtertuin loopt. Maar de camera is nog niet boven water.
In plaats van boswandelingen moet ze nu mee boodschappen doen. Een en al training momenten. Goed voor ons allebei.
Voor het betreden van de nieuwe woning hoor je volgens Ceasar Millan een flinke wandeling te maken. Het was echter onbegaanbaar door de bevroren sneeuwhobbels dus dat heb ik niet gedaan. Wel probeer ik enorm op m'n strepen te staan, de dame denkt voortdurend dat ze de leiding moet nemen.
Verder is ze hier veel sneller op haar gemak dan van de zomer in het huisje.
Tijdens het begin van de verhuizing gedroeg ze zich prima, de deur stond vaak open maar ze bleef braaf binnen. Na een paar uur bracht ik haar naar Dorith die me na 24 uur aanbood Ceres nog een nachtje te houden. HEERLIJK want uitpakken is een vermoeiende bezigheid.
Dorith vertelde me dat Ceres een keer in de bench was gaan liggen slapen. Vervolgens werd ze wakker en wilde er weer uit. Ze stond te wiebelen "ik wil er uit!" maar ze ging niet totdat Dorith zei dat ze eruit mocht. Wat een zelfbeheersing.
Vanmiddag nam ik een half uurtje om te gaan "ballen" in een van de vele parken hier. Na een poosje stonden er 50 eenden uit de vijver vlak bij ons. Ik vertrouwde Ceres niet geheel en deed voor de veiligheid de vlecht waar mee we speelden om haar halsband, de lijn lag twee bomen bij ons vandaan. Ik leidde haar nog een keer af met een snoepje en opeens gingen alle eenden op de wieken. Een geweldig kabaal. Verder trok ik de conclusie dat ik op deze manier niet eens een tuin met lengte nodig heb. Maar voor het oefenen van andere dingen is een ingehekte tuin natuurlijk wel heel makkelijk.
PS. Ik zag in mijn agenda dat ze toch echt op 11 februari geboren is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten