We gingen naar een gezamenlijke wandeling van de vereniging Vrienden van het Schipperke bij de Pyramide van Austerlitz.
Een paar maanden geleden wandelde ik met Ceres, haar moeder Aroufke en haar grootmoeder Hymke. Ik had de grootste moeite mijn eigen hond steeds te herkennen. Dus een wandeling met 30 Schipperke deed me het ergste vermoeden. Nooit te beroerd om een oplossing te verzinnen naaide ik een gele band die om de halsband zit. En het werkte! Fantastisch om met een oogopslag te zien waar Ceres is. Behalve dat ene moment dat ze "onder" me liep en omhoog keek waarbij de halsband verstopt zat in haar kraag. "Ben jij mijn hond?" Even bukken, ja mijn hond! Verder bleek het niet zo moeilijk te zijn, Ceres was een van de vier grotere Schipperkes. Een echte stoere hond. Ik ben heel blij met haar formaat. Ze houdt ons aardig goed in de gaten. En ja, elke keer dat ze langs komt 1/10 deel Frolic ring als aanmoediging om dit te blijven doen.
Het was erg prettig om een keer met veel honden van dezelfde grootte te wandelen.
Mijn vriendin Aggie zou gezegd hebben: "een halsband mooi van lelijkheid."
Bij thuiskomst keek ze naar de vijver, door haar gewicht op het ijs stroomde er overal water omhoog op het ijs.
Verder ben ik blij dat de spekgladde sneeuw eindelijk weg is. We kunnen nu weer fietsen. Van de week ging ze mee achterop de fiets naar de stad, na een poosje liet ik haar naast de fiets lopen. In de stad liepen we samen met de fiets aan de hand. En op de terugweg glibberden we over het totaal verijsde honden losloop pad langs de Grift.
Voor de binnen trainingen zocht ik inspiratie bij Sue Ailsby en las wat zij met Stitch deed toen Stitch 10 maanden oud was. Gelukkig schrijft Sue dat ze ook regelmatig geen tijd heeft voor fatsoenlijke trainingen en dat ze sommige oefeningen, na een maand stilstaan, weer oppakt. Ik oefen vooral "rond" diverse objecten lopen, achteruit en de simpele dingen (zit, af, sta) op afstand. Het lopen over een plank gaat inmiddels heel goed. En zo "rommel" ik door. Laatst, niet nadenkend, noemde ik haar "Soesie" dus kennelijk begint Ceres zo vertrouwd te worden dat ze op mijn vorige hondje gaat lijken. Paulus bekende dat hij haar ook al een keer Soes noemde.
Hieronder een filmpje van de wandeling, dat geeft een beter beeld dan foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten