plas in de goot.

We gingen bij Nienke in Amsterdam eten. Ze woont aan een binnentuin, een El Dorado voor Ceres, allerlei geurtjes en eetbare zaken dus er werd niet geplast. Ze lag een poosje aan een botje te kluiven op de hoes van een geleende contrabas, waarde €50.000! Ze was verder erg beweeglijk, op den duur stoorde het mij, nog een keer geprobeerd te laten plassen. Nergens een stukje gras en alle plekjes waar je zou kunnen plassen roken te lekker dus dat leidde af. Uiteindelijk poepte ze wel op straat. Helaas waren we niet actief genoeg om de bench uit de auto te halen, met als gevolg: tijdens de maaltijd een plas op de vloer.

Na dit incident besloot Paulus om op te treden. Ceres mocht niks meer. Niet op de lijn bijten, geen rondjes draaien rond de stoelpoten, alleen maar liggen. Uiteindelijk kalmeerde ze daar van. Meteen wordt mijn valkuil duidelijk. Ze krijgt van mij meestal aandacht omdat we iets samen doen. Dan gaat zij dat, in een nieuwe omgeving, omdraaien: "ik wil nu aandacht, zal ik voor je gaan zitten? liggen, nee, blaffen dan?" Stik vermoeiend.

Er moet dus meer aangelijnd geplast worden na wachtwoord op andere plaatsen. Daar begon ik deze ochtend meteen mee. Een simpele opdracht: plas in de goot. Zo niet, dan thuis in de bench. Vervolgens ieder uur en daarna ieder half uur een wandelingetje naar dezelfde goot. Om 11.00 begon het me te dagen. Ze had natuurlijk gisteravond heel laat nog geplast. Uiteindelijk moest ik naar mijn middag afspraak en heeft Dorith mij geholpen consequent te zijn door haar om half 2 uit huis te halen en te laten plassen.

Vanavond net voor de wandeling zag ik dat ze gehinderd werd door de losse tanden (boven hoektanden), ik pakte ze er alle twee na elkaar uit. Weer een station gepasseerd. Onderweg laat ze haar staart hangen als een grote hond blaffend vertelt dat hij daar woont. Poezen laat ze met rust, daar lopen we met een boogje omheen.

Verder ben ik dagelijks druk om haar van alles te leren dat wil zeggen: haar leren dat ze ook onderweg kan oefeningen kan doen. Af en toe doe ik een oefening onaangelijnd. Ze blijft erg snel afgeleid. De oefening waarbij ze naar mij moet kijken gaat beter als ik wat verder weg sta, maar dat is niet de bedoeling. De andere honden liet ik altijd naar mij kijken als het moeilijk werd, dat was de makkelijkste oefening, Ceres kan ik beter vragen om te gaan zitten. Dan is er meer kans dat het uitgevoerd wordt.

Gisteren nam ik haar mee naar 't Fort om daar ook een paar boodschappen te doen. Dat bereidde ik zorgvuldig voor met de af-blijf oefening, los en aan een paaltje en daarna bleef ik wat langer weg. Dan laat ik haar niet op wachtwoord liggen, dat kan ze niet volhouden. En ik kan niet anders dan razend snel door de winkel gaan, ik voel me tamelijk ongemakkelijk met mijn pup daar buiten. Bij AH konden de dames achter de balie haar observeren. Ze laat zich niet aanhalen door mensen. Ze is wel heel rustig als ik terugkom, ik besteed er verder ook geen aandacht aan.

Een bezoek aan een gezin met konijn en hond verliep wel heel soepel. En zo zijn er wel meer momenten waarop ik merk dat de inspanningen resultaat geven.

Ruim 14 dagen later: op Texel heb ik niet al te veel tijd gestopt in het dwingen te ontlasten op de plek waar ik het wil. Nu weer thuis staat het hoog op de ranglijst. Dit is een van de dingen waarin ik Ceres tamelijk lastig vind. In mijn herinnering waren de vorige pups hier wat makkelijker in. Ceres kan in het vrije veld ieder half uur plassen, maar als het in de goot moet dan kan ze het uren ophouden. En dan nog steekt ze haar kop in de heg langs de goot. Met de drollen heb ik voorlopig de lat lager gelegd, drollen moeten nu altijd in de frambozentuin, het mag niet meer in de terrastuin. Ook dat levert af en toe loopjes voor niks op. Ik geef het toe, ik kan me enorm ergeren aan de nutteloze inspanning van drie keer uit huis naar de goot lopen zonder resultaat omdat mevrouw aan ieder geluid aandacht geeft en de plas vergeet. Dit oefenen en volhouden kan mij aan de rand van mijn zelfbeheersing brengen.