Foto's, wel acht!

Foto's uit februari 2024. Ik ben bij!

Ceres hangt ongelukkig op haar bankje, haar baas is aan het stofzuigen.

Dit is de tijd van haar leven: natte bossen!

Met een bullepees in de tuin.

Dit was in de dierentuin bij de giraffen. Het was heel moeilijk om Ceres bij het hek te krijgen, tja, daar is niets te beleven. Zij vindt kijken naar giraffen oninteressant. Ze is er wel even geweest, zie de uitvergroting hieronder: 

Als ik de foto met giraf had gedraaid naar de horizon had gedraaid, dan was Ceres eraf gesneden door het programma.

Sneeuwklokken kijken in Utrecht, Oostbroekpark. Daar is ook een boardwalk, ik hoop dat we daar dit jaar nog een keer naartoe gaan. 

Hier lunchen we bij Bagels & Beans en heeft ze volle aandacht voor de dame naast mij, die haar echt niets gaat geven.

En hier zit ze aan de rand van het stuk berm met krokussen en narcissen.

PS: ze kan nog steeds galopperen. Ze eet slecht = heel weinig. Ze eet dagelijks een portie modder. Dit geeft zeer stevige, donkere keutels, die ik opraap en in rioolput kieper en dan het zakje weer opruim in mijn broekzak. Zo gooi ik veel minder zakjes weg. 

Dierenpark Amersfoort

 Afgelopen zaterdag gingen we met de hele familie naar Dierenpark Amersfoort. Ceres ging mee. Eigenlijk was het meest grappige moment in de rij naar de ingang. Er stond een buggy met kind achter ons. Het kind at een broodje. Ceres nam de tijd om pontificaal voor de buggy te zitten en ik zag haar kopje scheef gaan Ik stel me voor dat ze ogen als schoteltjes had. Het kind was niet onder de indruk, de moeder negeerde het, Ceres kreeg niets. 

Voor haar was de dierentuin niet heel bijzonder. Ze gaat vooral haar neus achterna. Water drinkt ze niet uit andermans bak, dus ik had een micro bakje bij me waar ze uit kon drinken.  Ze trekt zich niets aan van rare geluiden zoals Siamangs (zwarte apen die iedere ochtend schreeuwen dat ze er nog zijn, tot 3 km hoorbaar). Dat er andere honden zijn vindt ze een minder goed idee. Ze houdt ze op afstand met haar geblaf. En verder mag ze nergens naar binnen, dat is voor haar begeleider wel saai. 

In 2014 is ze er ook geweest met een dochter. Het viel me op dat de blog weinig foto's had. Ik had zelfs een camera mee genomen vast van plan een uitgebreide reportage te maken. Maar ik had met 5 kleinkinderen en 5 kinderen weinig creatieve ideeën om Ceres te fotograferen. Bij de giraffen had ik me dit wel gerealiseerd maar ik zag niet hoe ik een etende giraf aan de ene kant kon fotograferen met Ceres aan de andere kant van het hek. Pas op maandag toen een 3-jarige kleinzoon wilde knippen en daarvoor een flyer uit de papierbak haalde, zag ik dat ik Ceres over haar kop en oortjes. kijkend naar een groot dier. kon fotograferen. Er stond namelijk zo'n plaatje op de flyer.: hond ziet olifant. Ik hoop een herkansing te krijgen.

14 jaar

 Afgelopen zaterdag 10 februari werd Ceres 14 jaar. Het weer was goed genoeg om haar een bullepeesje te geven. Ze doet er al 4 dagen over, even knagen en dan weer naar binnen of tijd om haar eigen brokjes te eten. Recente foto's komen in de volgende blog. Ik heb me voorgenomen om 1x per maand foto's van de telefoon naar de computer te laden. 

Wat is er nog meer over haar te vertellen? Ze heeft een beetje staar. Soms hoort ze me niet. Gisteren wandelden we met een hond waarmee ze tot nu toe een slechte relatie had. Die hond is nog banger dan zij, is groot en gromt heel lelijk. Als ik de hond ziet loodt ik Ceres achter een auto of keer om, ik vertrouw er niet op dat de eigenaars altijd de lijn vast blijven houden. Laats liet een andere eigenaar haar hond, een kalf, los. Ik schrok enorm en kon Ceres nog net op tijd aflijnen.  Enfin, gisteren werkte de truc om gescheiden dezelfde weg te lopen goed, na een poosje konden we elkaar verdragen. In het bos iedereen los, en terug naar huis weer aangelijnd. Nou ja, Ceres loopt aan de flexlijn dus die kan ruimte nemen. 

En verder: ze verhaart veel, het is lastig om het haar precies op het goede moment uit de vacht te borstelen. Tegenwoordig heb ik een vork in de doos met borstels zitten, alle klitten (bosjes verviltend haar, iets lichter van kleur) haal ik eruit met de vork.

Het draait altijd rond eten!

 

Dit is nog in juni. Ceres heeft een restje van ons gekregen. Wat ze niet lekker vindt legt ze buiten de bak: paprika en champignons, terwijl die toch op een mengsel met paardenmest geteeld worden.

Ze kan zelfs slapen op het bankje. Ik verdenk haar er van dat ze op die plek het makkelijkst haar eigenaren kan opwachten. Anders zou ze zorgeloos in haar mand slapen.

Tot mijn ontsteltenis heeft Ceres een half brood uit een van de boodschappentassen gehaald en het opengemaakt, terwijl ik de fiets en de fietskar in de garage zette. Ik had er geheel niet over nagedacht dat ze dit zou ondernemen. Hm, goed getraind, het blijft een hond, en hier heb ik niet op getraind. 

 

Ekster II

Januari 2024.  Mijn leven na de verhuizing is nog steeds niet echt in balans. Ik heb in 2023 wel foto's gemaakt maar ze niet geselecteerd en in een album gezet voor 1 januari. Maarrrr, het is nu toch gelukt om mezelf tot deze klus te zetten. En daarmee kom ik ook foto's tegen die nog in de blog passen, zoals de Ekster die hondenbrokjes eet. 

Pinda kaas

 Hm, hoe te beginnen met het schrijven over mijn relatie met mijn hond. Chronologisch dan maar. 

We kozen voor 2 weken vakantie zonder haar, en in onze nieuwe woonplaats is het vorige pension niet bereikbaar. Ik had al flink lang rondgekeken en gevraagd, er bleef niets over dan het grote pension waar ik niet blij van word. Ze is er 10 dagen geweest, 10 dagen zonder lijn, anderhalf uur buiten op een ingehekt stuk gras, 7 van dit soort veldjes naast elkaar, daar kan dan gepoept worden, 2x per dag. en het rondhangen daar heet dan spelen. Mijn dochter haalde haar op, zodat ze er niet de volle 16 zou moeten zitten. Dochter vond haar doof, ik wilde bij thuiskomst dit eerst zelf onderzoeken. Nou ja, ik zorgde voor maximaal heldere woorden en stond er op dat alles direct werd uitgevoerd. Misschien wordt ze eerder doof dan blind, ik ben nog niet overtuigd. Wat wel irritant is, is dat ze loslopend weer heel ver bij me vandaan gaat, heel trouw aan zichzelf. Daar kreeg ik het gisteren nog even benauwd van, ze zou los achter mij en de fiets lopen, langs een drukke weg, slechts gescheiden door magere rozenstruikjes de eerste 10 meter. En toen keek ik of ze er nog was, of  ik niet over haar heen keek, nee, ze was er niet, ik durfde niet te roepen, stel dat ze toch aan de overkant was en zou terugkomen en geschept worden door een auto. Dus ik liep terug en had geluk: ze was beneden in de  rietkraag iets aan het eten.  Dus ik slik mijn frustratie in en vraag haar om bij mij te komen en weet zeker dat ik nooit meer een hond wil hebben. 

Lang leve internet! daar leerde ik dat de kauwgom tussen de zooltjes van haar rechter voorpoot te verwijderen was met pindakaas! 

Ik was veel alleen thuis, er was teveel eten over dat al dagen ervoor gekookt was, ik vond het zonder om weg te gooien en gaf het aan Ceres. Ze at met smaak, en verwijderde tomaat en champignons. Alles wat kool heet vindt ze heerlijk, met name de stronken, met blaadjes en bloempjes (broccoli) heeft ze niets. 

Ekster

 Een uurtje geleden observeerde ik Ceres die buiten scharrelde. Ze at gras en wilde daarna naar binnen. Ik was aan het dweilen en negeerde haar. Dan zie ik haar buiten spugen, geel vocht en gras. Dus ik bleek ontsnapt te zijn aan gespuug op mijn schone vloer. Ik keek het aan en dacht "ik begrijp jou echt niet." Dat heb ik ook wel eens, oog in oog met mijn eerste hond, gedacht.  Nou ja,   acceptatie ! 

Gisteren at ik later dan normaal een broodje in de tuin. Ceres kwam er bij staan, dat herinnerde me er aan dat ik haar nog niet haar lunch had gegeven. Ik strooide de brokjes op het terras zodat we beiden buiten waren. Ceres at ze niet, waarna ik me herinnerde dat ik niet alle tijd had om met haar buiten te zijn. Ik had telefoondienst en zou binnen 7 minuten weer naar binnen gaan. Dan gaat zij mee, want ik wil geen geblaf als ik in gesprek ben. De laatste keer dat zij binnen was en het voer nog buiten, toen was het 2 uur later verdwenen, ik dacht aan de Kauwen. Dit gebeurde allemaal niet, Ceres zocht een plekje in de schaduw, er wandelde een Ekster over de muur, tussen de tuinen, in onze richting. Ik veronderstelde dat de vogel een kijkje zou nemen bij de Mezen nestkast. Maar nee, hij vloog weg naar de andere kant van de tuin en kwam daarna rustig wandelend richting terras. Ik weet hoe schuw ze zijn, zat heel stil, en . . . de dichts bij zijnde brok werd opgepakt. Tegelijkertijd stoof Ceres uit haar hoekje en joeg de vogel de boom in. Die kraakte daar de brok, dat kon ik horen, en zij at alle brokje rustig op. Voernijd is toch soms wel handig.