Vorige week is Aroufke, de moeder van Ceres, naar de eeuwige mollen-en muizen velden gegaan, waardoor ik nu niet meer kan roepen 'haar moeder leeft nog!' in gesprekken over Ceres' leeftijd.
Ik ga er vanuit dat we haar nog anderhalf jaar bij ons hebben en helaas neemt de zorg toe. Af en toe is het sloop van het bench kussen nat door urine verlies, dus we moeten opletten dat ze niet na 18.00 uur kan drinken en na 20.00 uur uitlaten. Het lekt kennelijk want vanochtend had ze totaal geen interesse om alvast in de tuin te plassen. Hopelijk gaat het voorlopig goed met waterdichte slopen rond het kussen, waar ik er 2 van heb. Hiermee zit ze toch wel in een soort laatste levensfase waardoor ik het einde aan de horizon zie.
3 dagen geleden was er een misverstand tussen ons, het hek was open en Ceres was buiten, verdwenen, zonder halsband. Ik zocht eerst bij de vijver van de overburen, om te controleren of ze daar goed uit kon komen maar daar zag ik haar niet. Het schemerde. Gelukkig zei de vierde fietser, aan wie ik vroeg of hij een hondje gezien had, 'ja, daar', dicht bij ons huis. Ze kwam aanlopen, ze was nat na een vijver bad, ze rilde, wij waren heel blij dat we haar weer bij ons hadden. Bij vlagen is ze heel vrolijk, galoppeert ze en gisteren wilde ze nog wel een balletje apporteren. . . Dat was lang niet gebeurd.
Ze is inmiddels ook 3 nachten in een pension in de buurt geweest, dat is goed gegaan, in februari gaat ze nog een keer. Helaas willen ze daar geen tanden poetsen. Ik weet ook nog niet of ik haar wel 14 dagen wil onderbrengen. Tijdens de jaarwisseling kan ze mee naar een huisje op Texel waar weinig vuurwerk afgestoken wordt.
Op naar haar verjaardag in februari!
