Drinkbak

 De laatste tijd wilde Ceres alleen buiten drinken. Favoriet is een plas regenwater op het deksel van de doos met zand voor kleinkinderen, hun 'zandbak'. Die staat nu al een week in de garage, maar nog steeds loopt ze daar als eerste naar toe. Dan loopt ze door naar 'haar' drinkbak. 

Ontzettend onhandig op regen dagen, dan blijf ik aan het poten poetsen. Er zijn momenten dat ze  eindeloos zeurt om naar buiten te mogen, stuitert door het huis. Als ik dan toegeef stormt ze de deur uit. Ze piekert er niet over om binnen te drinken. Gisteren, een kleddernatte regendag, was ik dit beu en zette haar binnenbak in de buitenbak, de rand stond onder water dus het maakte eigenlijk niet uit. Ze dronk bij het stukje precies tussen binnen- en buitenbak, in de buitenbak dus.

Alleen buiten willen drinken is voor mij geen optie. Om te beginnen moet steeds gecontroleerd worden of het hek wel dicht is. Ik bleef zoeken naar een alternatief.

De voorlopige oplossing waardoor ze nu al 2x binnen dronk is: water uit de buitenbak in de binnenbak, inclusief berken zaadjes en al, op een andere plek in de keuken, niet meer naast de voerbak. 

Vertrouwd bos

 We waren een paar weken geleden even in Apeldoorn, onze vorige, nog O zo vertrouwde woonplaats. Op de terug weg stopte ik bij een van mijn favoriete honden-los wandelgebieden. Er was nog niets veranderd.

Eerst eindeloos snuffelen.

Ze houdt me toch wel in de gaten.

Er loopt een spreng door, heerlijk helder water. 

Ze ligt heel veel op haar bankje, soms erg aan de rand.

Andere 'o nee'

 Het vorige 'o nee' blijkt mee te vallen, hoewel ze soms niet wacht op het uitlaten en in de tuin plast of poept. Vorig week nam ik haar mee naar een grote winkel. Uit de auto moedigde ik haar aan om eerst te plassen op een randje grint tussen de parkeerplaatsen. Dat is al moeilijk genoeg want ze hoort mijn ‘pi-pi!' niet. Had ik haar maar een gebaar voor plassen aangeleerd. Enfin, ze plaste, we gingen de winkel in, stonden een poosje in de rij bij de balie, daarna liepen we weer maar buiten. Ik keek nog eens goed naar het model van een opgezette tent, hoor ik achter me 'hij poept'! Poep opgeruimd, man bedankt en een beetje narrig dat Ceres dan zo maar poept.

Ook 'o nee'  was de situatie vanavond: ik at aan de tuintafel en liep af en toe naar binnen. Tot 3x toe liep Ceres mee naar buiten, wilde weer naar binnen en kan niet bedenken dat ze door de terrasdeur kan lopen. Dus dan gaat ze bij het hekje aan de andere kant staan blaffen, het 'ik wil naar binnen blafje' dat ze tegenwoordig bij dit hekje doet in plaats van bij de deur. 

O nee

 7.30 uur, ik haal Ceres uit haar bench. We lopen dan naar een de groene mat. Dat is voor mij iets zachter om op de grond te zitten en voor haar om niet uit te glijden. Ze verliest veel haar, ik sta op op een borstel te halen. Als ik weer ga zitten valt het me op dat er wel 8 donker vlekjes op de mat liggen en ook op de grond liggen druppeltjes. Die haal ik weg met een stukje keukenpapier en dan geleidelijk aan zie ik door de kamer overal druppels. We laten haar in de tuin, ze scharrelt wat op het terras. Dan doet ze toch op het gras een plas. Ondertussen hebben wij gezien dat er overal waar ze gelopen heeft druppels liggen en veel bij de bench waar ze schudde. Het is dus echt urine verlies. Na de aanvankelijke schrik gedachten komen we tot het besluit om haar voortaan ‘s avonds voor het naar bed gaan nog te laten plassen. Tot nu toe kon ze 14 uur zonder een sanitaire stop, 15 jaar lang.      Nu maar hopen dat we daar zelf aan denken. 

Foto's tot en met mei.

Eind april logeerde Ceres in Utrecht omdat wij een week kampeerden met 32 natuurliefhebbers.

Kind bestudeert mieren, moeder en Ceres wachten geduldig.

Ceres ging mee met de kano. Deze had niet zo'n fijn plekje tussen de stoelen dus het was iets behelpen.

Bij deze stop dook ze meteen een modderplasje in.

De schepen zijn soms indrukwekkend groot. Ik probeerde haar te laten zitten en dan te wachten tot ze voor het schip in beeld zat. Helaas, haar doorzien helpt niet. Ze liep weg voor het juiste moment.

Hier poseert ze op een stronk met Witte bultzwammen.

 Ze slaapt veel op haar bankje, deze week met de poezen hoes.

Doof

 

Woensdagochtend 8.45 uur, we wandelen langs de rivier. Ceres loopt van me af, ik vertrouw erop dat er hier niets te eten is waardoor ze gericht van me wegloopt. Gisteren gebeurde dit 2x, van me af, oren naar voren, gestage draf, onbereikbaar. De eerste keer kon ik haar inhalen, ze was blij verrast 'oh, jij ook hier?'. De tweede keer ging ze een broodje? ophalen aan de overkant van de sloot, via het bruggetje. Deze keer liet ze zich niet makkelijk aanlijnen; deze ochtend ook niet. Helaas zal ik haar minder vaak los laten om voor mijn eigen plezier te zorgen.

De zon schijnt door haar witte haren!

Ceres' moeder

 

Kijk, Aroufke, de moeder van Ceres. Ze lijkt me minder grijs en ik zie hetzelfde prachtige snoetje.

Haar eigenaar houdt een website bij: https://www.schipperkepup.nl/

Ceres had recentelijk een dag waar ze niet at, gisteren kwam ze 4x vragen om meer voer, dat had ik nog niet eerder mee gemaakt. Gisteren was het weer warm genoeg om te gaan zwemmen, en vandaag genoot ze van een 8 km wandeling.  

Oops, 11 februari jarig!

 Ceres lange wandelingen baas keek gisteren wat haar schrijvende baas allemaal genoteerd had in de afgelopen 15 jaar, en toen ontdekten we dat ze op 11 februari geboren is. Dat staat natuurlijk ook in haar paspoort. Ik heb de verjaarskalender aangepast! Dan kunnen we haar nog 3 jaar op de juiste dag feliciteren. 

Jarig!!!

 Vandaag is Ceres 15 jaar geworden!

Ze is heel kwiek en energiek. Sinds haar ene baas bergwandelingen met een gids en een groep leuk vindt, traint hij daar voor. Dus hij loopt veel langere wandelingen, tot nu toe gaat Ceres mee. Op en neer naar een glutenvrije markt op zaterdagochtend: 9 kilometer. En dan wil ze na de lunch graag een wijk ommetje. 

In de duinen

Hier loopt ze met een kleindochter, bijna 3 jaar, in de stad.

Hier lopen we in een heel lage zon.

En dit is ergens in een bos, eind december.  Op mijn verzoek zit ze daar.

Het laatste half jaar til ik haar van de bank, ik vind het naar beneden springen te belastend voor de poten. Nu gaat  het opspringen, als ze op de bank wil niet meer soepel, dan til ik haar ook. Maar als ik op da bank ga zitten en zij ligt al in haar mand, dan komt ze er niet meer uit. Zo belangrijk is die bank niet.

Recentelijk hadden we samen plezier in het apporteren van diverse knuffeltjes. De vloer is eigenlijk te glad voor haar enthousiasme, ik zou het liever buiten doen, maar daar wil zij niet meedoen. 

schijfje winterpeen

 In oktober maakte ik een paar filmpjes van Ceres die achter een schijfje wortel aanholt. Dat bleek ingewikkelder dan het leek. Er is nauwelijks controle over de baan, snelheid en ook niet of Ceres het schijfje snel pakt.